کسانی ندای حسین را لبیک می‌گویند و می‌توانند «فَیَا لَیْتَنِی
کُنْتُ مَعَکُمْ فَأَفُوزَ مَعَکُم»[1] را آرزو کنند، که امروز در صحنه
باشند. «کُلّ یَوْمٍ عاشُورا»؛ هر روز عاشوراست و هر روز، صف‌بندی حق و
باطل؛ در گفته ها، نوشته ها و رفتارها، . . همه و همه؛ چه خوب و چه بد،
هر دو خریدارانی دارند. دنیا مزرعه است و محل تجارت و کسانی به فوز و سعادت
می‌رسند که خوب زندگی کنند. «کَما تَعیشُونَ، تَمُوتُون»[2]؛ هر گونه که
زندگی می‌کنیم، آن گونه خواهیم مُرد! خوبان، خوب می‌میرند و بدان، بد.
کسی
با حسین است که در عاشورای انتخاب، خوب انتخاب کند حتی اگر به اشتباه یا
هر دلیلی در خیمة بدی باشد؛ «حُرّ» وار توبه کند و به امیر و سردار خوبی ها
ملحق شود. در برابر جذبه ها و مظاهرِ فریبنده پُست و مقام و شهوات و .
مستحکم باشد. هیچ به ظاهر امانی را بر «امانِ حسین» ترجیح ندهد. حق شناس و
حق گرا باشد. وظیفه خود را بشناسد و در عمل به وظیفه خللی به خود راه ندهد.
امروز،
بی طرفی و غافل از خود و زمان خود بودن، حسینی بودن و مهدوی بودن نیست. در
این میان وظیفه اندیشمندان، محققان و مبلّغان و تمام مشتاقان فرهنگ حسینی
است که زمینه سازان ظهور فرزندش باشند. باید «حسینی» زیست و «مهدوی» قیام
کرد، بی‌آنکه خسته شد.
الدُّعَاةُ إِلَى دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْرا[3]
درباره این سایت